Refleksja nad Liturgią Słowa
06-12 grudnia 2021 r.
II tydzień adwentu – Rok C
Poniedziałek drugiego tygodnia adwentu – rok II
Iz 35,1-10; Ps 85(84),9ab i 10.11-12.13-14; Łk 5,17-26
Po raz kolejny zaczynamy nowy tydzień tekstem pochodzącym z Księgi Izajasza. W dzisiejszym fragmencie tej Księgi dowiadujemy się, że sam Pan przyjdzie do Swojego ludu i kiedy to uczyni, chromi będą chodzić, niewidomym otworzą się oczy, a głusi będą słyszeć. Po Jego przybyciu jałowe ziemie staną się urodzajne, a suche zostaną nawodnione. Psalm kontynuuje temat przychodzącego do Swojego ludu Pana, po to, aby go zbawić. Tekst Ewangelii św. Łukasza opowiada o uzdrowieniu człowieka sparaliżowanego, którego z powodu tłumów trzeba było spuścić na noszach przez dach. Jezus widząc wiarę ludzi, którzy pomagali temu choremu człowiekowi jak i samego paralityka, powiedział choremu, że jego grzechy zostały odpuszczone, co nie podobało się faryzeuszom. Chcąc udowodnić zarówno im jak i ludziom zgromadzonym w tym domu, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów, Jezus uzdrowił paralityka, co wszystkich zgromadzonych wprowadziło w zdumienie. Ludzie żyjący w czasach Jezusa wiedzieli, choćby z lektury dzisiejszego pierwszego czytania, że w czasach mesjańskich chromi będą chodzić, niewidomi odzyskają wzrok, cierpiący będą uleczeni, a wszyscy ubodzy i opuszczeni będą cieszyć się z nastania nowych czasów. Widząc, że wiara tych ludzi była tak ogromna, że nie odstraszył ich ogromny tłum otaczający Chrystusa ani nie powstrzymały ściany czy powała domu, w którym On nauczał, Jezus nagrodził ich wiarę uzdrawiając paralityka. Ten chory człowiek nie mógł przyjść do Chrystusa o własnych siłach, dlatego potrzebował pomocy innych ludzi. My również powinniśmy zauważyć tych, którzy od wielu lat żyją z dala od Boga i nie mają człowieka, który by ich do Niego przyprowadził. Oni również potrzebują naszej pomocy. Okres Adwentu to najbardziej odpowiedni czas udzielania im pomocy. Chrystus przyszedł na świat, aby tych ludzi uwolnić od zła a nam wszystkim ukazał właściwą drogę postępowania.
Wtorek drugiego tygodnia adwentu – rok II
Iz 40,1-11; Ps 96(95)1-2.3 i 10ac.11-12.13; Mt 18,12-14
W pierwszym czytaniu z Księgi Izajasza Bóg przyjdzie pocieszyć swój lud zapewniając go, że jego nieprawość została odpuszczona. Na zakończenie tego czytania Bóg porównany jest do pasterza, który będzie pasł swoją trzodę, zgromadzi ją Swoim ramieniem, jagnięta będzie nosił na Swej piersi, a owce karmiące poprowadzi łagodnie. Psalm kontynuuje ten temat, wysławiając niepojętą moc Boga. W bardzo krótkim tekście Ewangelii św. Mateusza Jezus opowiada przypowieść o pasterzu, który zostawił dziewięćdziesiąt dziewięć owiec po to, aby szukać jednej zabłąkanej, a gdy ją znajduje, cieszy się, że ją ocalił. Jezus kończy tą przypowieść stwierdzeniem, że Bóg ogromnie cieszy się, gdy ktoś, kto się zagubił, powraca na właściwą ścieżkę. Dzisiejsze czytania zachęcają nas, abyśmy uważnie przyjrzeli się własnemu życiu i przestali czynić zło. Okres Adwentu jest czasem, który mobilizuje nas do pokuty za nasze grzechy i zaufania Bogu, który jest naszą pociechą i cieszy się z naszego powrotu.
Środa: Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny
Rdz 3,9-15.20; Ps 98(97)1bcde,2-3b.3c-4; Ef 1,3-6.11-12; Łk 1,26-38
Bóg wybrawszy od wieków Maryję na Matkę swojego Syna, zachował Ją od wszelkiej zmazy grzechu i obdarzył pełnią łaski. Dzięki temu Maryja stała się godnym przybytkiem Wcielonego Słowa. Dziękując Bogu za wyjątkowy przywilej udzielony Maryi, wypraszamy sobie łaskę potrzebną do zwalczania grzechu. Święto Niepokalanego Poczęcia obchodzono na Wschodzie w VIII wieku. W wieku IX przeszło ono na zachód. W Polsce przejęło się w XIV wieku. 8 grudnia 1854 roku bł. papież Pius IX ściśle określił i podał do wierzenia prawdę o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Dziewicy jako dogmat wiary katolickiej.
/źródło: Mszalik z czytaniami na cały rok. Wydanie pierwsze uzupełnione, Poznań 2014, s. 580/
Dzisiaj przeżywamy Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Maryi. Wypada, aby została poczęta wolna od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego Ta, która miała stać się matką Jezusa Chrystusa. Pierwsze czytanie pochodzi z Księgi Rodzaju i przypomina nam jak grzech wszedł na świat przez naszych pierwszych rodziców. Z powodu tego grzechu powstała bariera pomiędzy Bogiem a ludźmi, a Adam i Ewa zostali wygnani z Edenu. Natomiast Maryja jest często postrzegana jako „Nowa Ewa”, ponieważ to przez Jej Syna zostajemy przywróceni do pełnej jedności z Bogiem. Tekst Ewangelii św. Łukasza ukazuje spotkanie Maryi z Archaniołem Gabrielem. W tej scenie Maryja została powitana słowami: Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z Tobą, co ukazuje szczególne miejsce, jakie Maryja zajmowała w planach Bożych. Bardzo ważne jest to, że Maryja powiedziała „tak” Bogu, który objawił Jej przez Archanioła plan dotyczący całej ludzkości, Jej Syna i Jej samej oraz roli jaką miała zająć w planach Bożych, przez co możliwe stało się odwrócenie katastrofalnego błędu Adama i Ewy. Drugie czytanie z Listu św. Pawła do Efezjan podkreśla, że Bóg wybrał nas w Chrystusie na Swój lud i że niepokalane poczęcie Maryi było częścią zamierzonego przez Niego planu, który powziął dla naszego zbawienia. Aby osiągnąć zbawienie musimy żyć zgodnie z wartościami ewangelicznymi i każdego dnia mówić Bogu „tak”, jak to uczyniła Maryja. Ta uroczystość, podobnie jak czas Adwentu, przypomina nam o naszych przygotowaniach do narodzin Chrystusa w Boże Narodzenie przez usunięcie grzechu z naszego życia.
Czwartek drugiego tygodnia adwentu – rok II
Iz 41,13-20; Ps 145(144),1bc i 9.10-11.12-13; Mt 11,11-15
W pierwszym czytaniu z proroka Izajasza ponownie pojawia się temat Boga przychodzącego do Swojego ludu, aby go pocieszyć i w ten sposób zmienić jego życie na zawsze. Psalm wychwala Boga za Jego dobroć i współczucie. We fragmencie dzisiejszej Ewangelii Jezus ukazuje postać Jana Chrzciciela i mówi, że: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on. Słowa te niedwuznacznie wskazują, że Jan jest jednocześnie mały i wielki. W odniesieniu do ludzi, którzy żyli w nieuchronnie kończących się czasach Starego Testamentu, jest on wielki, podczas gdy w relacji do tyle razy wspominanego na kartach Nowego Testamentu Królestwa Niebieskiego, do którego Jan dopiero ma wejść, jest on najmniejszy, gdyż wszyscy, którzy tam już przebywają, są więksi od niego. Święty Jan jest więc niejako „skazany” na bycie jednocześnie wielkim i małym. Jan nie tylko wskazywał ludziom Jezusa, ale również zachęcał ich do wstępowania w Jego ślady. Królestwo Niebieskie, jakie założył Jezus, doznaje gwałtu, gdyż jest nieustannie poniżane, prześladowane, i wyszydzane. Tylko ci ludzie, którzy wierzą w Chrystusa i na przekór prześladowaniom jakie ich spotykają, odważnie usiłują wejść do Jego Królestwa, z pewnością osiągnął swój cel. Jezus nazywa ich „gwałtownikami”, gdyż mężnie torują sobie drogę do Nieba. Adwent jest więc czasem, w którym ludzie nie tylko przygotowują się do wejścia do Królestwa, ale także je zdobywają. To czas, w którym do głosu dochodzi wielka odwaga i żywa wiara zakochanych w Bogu ludzi, którzy za wszelką cenę chcą dostać się do Nieba, gdyż tam mogą przebywać z Bogiem na zawsze.
Piątek drugiego tygodnia adwentu – rok II
Iz 48,17-19; Ps 1,1-2.3.4 i 6; Mt 11,16-19
W naszym ostatnim w tym okresie liturgicznym tekście z Izajasza Pan ubolewa nad tym, że ludzie nie przestrzegali Jego przykazań, bo gdyby było inaczej, to ich pokój stałby się … jak rzeka, a sprawiedliwość … jak morskie fale. Psalm przypomina nam, że ci, którzy podążają za Panem i przestrzegają Jego przykazań otrzymają światło życia. W dzisiejszym tekście Ewangelii Jezus przypomina ludziom, że kiedy św. Jan Chrzciciel przyszedł, oni uważali, że opętał go zły duch, a kiedy pojawił się Syn Człowieczy, nazwali go pijakiem i żarłokiem. Słowa te wskazują, że nie możemy tworzyć obrazu Boga takim, jakim my byśmy Go chcieli widzieć. Jeżeli odrzucimy Boga i Jego Syna takimi jakimi jawią się na kartach Pisma św. nigdy nie będziemy szczęśliwi. Powinniśmy więc zastanowić się nad obrazem Boga, który nosimy i sprawdzić, czy jest to obraz, który sami utworzyliśmy i którego używamy do usprawiedliwienia naszego stylu życia, czy też wierzymy w Boga takim, jakim On jest naprawdę.
Sobota drugiego tygodnia adwentu – rok II
Syr 48,1-4.9-11; Ps 80(79),2ac i 3b.15-16.18-19; Mt 17,10-13
Dzisiejsze czytanie pochodzi z Księgi Syracha i przypomina nam postać proroka Eliasza oraz dzieła, których dokonał. Prorok ten to postać, którego słowo płonęło jak pochodnia. To człowiek niezwykle zdecydowany, który zawsze troszczył się o Boże prawa na świecie. Upominając się o te prawa, odważnie występował przeciw niezdecydowaniu Izraelitów. W dzisiejszej Ewangelii Chrystus mówi, że św. Jan Chrzciciel jest zapowiadanym przez proroków Eliaszem, który miał przygotować lud na przyjście obiecanego Mesjasza. Jan Chrzciciel, podobnie jak Eliasz zadziwiał słuchaczy swoją odwagą, wzywając ich do opowiedzenia się za Bogiem i pogłębienia swojej wiary. Ludzie go jednak nie rozpoznali i postąpili z nim jak chcieli, czyli skazali go na śmierć męczeńską, co jest naprawdę tragiczne zważywszy fakt, że Jan był pewny, że Mesjasz nadchodzi a ludzi chciał przygotować na Jego pojawienie się na świecie. Jego pobratymcy wzgardzili nim przez co zaprzepaścili swoją szansę na pojednanie się z Bogiem. W okresie Adwentu musimy stawać się jak Eliasz i Jan Chrzciciel, aby siebie i innych przygotować na przyjście Pana.
Trzecia niedziela adwentu – C
So 3,14-17; Psalm: Iz 12,2.3 i 4bcd.5-6; Flp 4,4-7; Łk 3,10-18
Trzecia Niedziela Adwentu tradycyjnie nazywana jest „niedzielą radości”, ponieważ czytania mówią o weselu z powodu przyjścia Chrystusa i otrzymania przez ludzi daru odkupienia. W pierwszym czytaniu prorok Sofoniasz oznajmia Izraelitom, że Pan, który jest obecny pośród Swojego ludu, przebaczy mu grzechy i odnowi go swoją miłością. W drugim czytaniu św. Paweł wzywa nas, abyśmy cieszyli się w Panu, bo On jest bardzo blisko Swojego ludu. Apostoł zachęca nas, abyśmy chwalili i dziękowali Bogu za wszystko, co dla nas uczynił i nadal będzie czynić. W Ewangelii św. Jan Chrzciciel zachęca ludzi do dzielenia się z ubogimi i potrzebującymi. Słuchając nauczania Jana, ludzie myślą, że On jest Mesjaszem, lecz Jan zaprzecza. Jan udzielił ludowi wielu napomnień i głosił mu Dobrą Nowinę, do czego my również jesteśmy wezwani. Otrzymaliśmy od Pana wiele łask, dzisiaj więc mamy okazję, aby podziękować za nie Bogu oraz swoim słowem i czynem głosić Dobrą Nowinę o zbawieniu, aby ludzie mogli przygotować się na spotkanie z przychodzącym do nich Jezusa w uroczystości Bożego Narodzenia.